Zdjęcia Księżyca i obca aktywność

[arek]

Tak sie zastanawiam ,jaka jest mozliwośc obserwacji ewentualnych śladów Obcych na Księzycu . Czy jest to w ogóle możliwe ?przy pomocy amatorskich przyrządów .

Księzyc jest dosyc daleko ,wiec cisnie sie pytanie czy jestesmy w stanie przy pomocy amatorskiego sprzętu dostrzec obiekt 30m na powierzchni .A 100 m .

I jeszcze w jakiej fazie najlepiej próbowac ,teraz jest nów ,wiec wszystkie rozbłyski widac by było najlepiej .

Macie moze jakies osobiste przemyslenia nt. temat ?

[azor]

Księżyc faktycznie jest bardzo dziwny a zarazem ciekawy, myślę że jest taka możliwość sprzęt w miarę dostępny dla amatorów ale autor ''Penetracji'' pisał ze CIA zakazał wdrażać w obieg na tyle dobrych teleskopów aby nie można było za wiele zobaczyć na pewno znacie tą ciekawą książę. Wiem, że Japończycy poczynili przed laty interesujące obserwacje obiektów oraz dziwnych struktur. Próbować zawsze można acz UFO grasuje koło nas, dlatego ja wolę krótsze dystanse

[observator]

To temat w którym mam parę lat praktyki i już na wstępie muszę ostudzić nadzieje co niektórych względem tego co można amatorskim sprzętem dostrzec lub sfotografować na Księżycu. Zasadniczą barierą w obserwacjach optycznych są niezmienne prawa optyki. Interesującą nas cechą lunety bądź teleskopu jest ich zdolność rozdzielcza która zależy wyłącznie od jego średnicy. To ona decyduje jak drobny szczegół zdołamy dostrzec, pod warunkiem użycia odpowiedniego powiększenia rozdzielczego, czyli takiego by nasze oko było w stanie ten szczegół widzieć. Ludzkie zdrowe oko ma rozdzielczość na poziomie jednej minuty kątowej, tj 1/60 stopnia, lub 60" jak kto woli. Jeśli użyte powiększenie w danym teleskopie daje nam obraz przy którym widzimy najdrobniejsze szczegóły pod kątem conajmniej wspomnianej 1' minuty, to jest to tzw. powiększenie rozdzielcze i wynosi ono tyle co średnica obiektywu lunety, lub lustra teleskopu wyrażonej w milimetrach. Czyli przykładowo jeśli dysponujemy teleskopem o średnicy np. 100mm. to powiększeniem rozdzielczym będzie 100x. Gdybyśmy użyli powiększenia większego, to nie zobaczymy nowych szczegółów.

Żeby je zobaczyć musimy dysponować teleskopem o większej średnicy.

Amatorskie teleskopy bywają całkiem spore. Na świecie są amatorzy dysponujący teleskopami o średnicach większych niż największy optyczny teleskop zawodowych astronomow Polsce (90cm kamera w obserwatorium Piwnice pod Toruniem) o średnicach metra i większych, które samodzielnie zbudowali.

CDN.

[Przemekkk666]

http://deltaoptical.pl/blizej_nieba/telesk...-xlt,d1544.html

Mysle ze takim teleskopem juz spokojnie mozna wykonywac super zdjecia Ksiezyca i pozniej je analizować długimi nocami...



Ale taki mysle ze tez by wystarczył choć specem nie jestem http://fotozakupy.pl/teleskop/celestron-cpc-800-xlt,8751s

[observator]

Można robić super zdjęcia, sam mam tego samego typu teleskop o śr. 254mm. i ogniskowej 2500mm. firmy MEADE ale trzeba wiedzieć jak robić nim fotki za pomocą dedykowanej kamerki cyfrowej, najlepiej monochromatycznej, a nie cyfrowej lustrzanki. Obecnie nie robi sie zwykłych fotek, lecz kręci filmiki w formacie avi, które poddaje się obróbce za pomocą specjalnych programów i w efekcie otrzymuje uśrednioną fotkę z wielu klatek filmu przewyższającą ostrością pojedyńcze zdjęcie. Nie ma jednak łatwo. Warunki atmosferyczne też muszą być dobre, mam na myśli spokojną atmosferę wolną od turbulencji, bo inaczej nawet ta technika nie poradzi sobie ze słabym materiałem. Wróćmy jeszcze do podstaw optyki astronomicznej.

Zdolność rozdzielczą teleskopu obliczymy dzieląc liczbę 11,4 przez średnicę obiektywu(lustra) wyrażoną w centymetrach. I tak przykładowo obiektyw o śr. 5cm. ma zdolność rozdzielczą = 2,3" sekundy kątowej, 10cm = 1,2", 15cm = 0,8", 25cm = 0,5", 35cm = 0,3". Żeby sie zbytnio nie rozwodzić podam jakie są liniowe rozmiary 1" jednej sek. kątowej na Księżycu i planetach podczas najdogodniejszej pozycji względem Ziemi.



Księżyc - 1,7km.

Merkury- 813km.

Wenus - 760km.

Mars - 380km.

Jowisz - 4300km.

Saturn - 7000km.



Pozostałe planety pomijam jako zbyt odległe by oglądac na nich cokolwiek w amatorskich obserwacjach. To zestawienie pokazuje że najmniejsze szczegóły jakie teoretycznie można zaobserwować na Księżycu teleskopem o średnicy np. 35cm. to zaledwie 560 metrów. W praktyce obserwacyjnej przy niestabilnej zazwyczaj atmosferze degradującej obraz w teleskopie te graniczne wartości osiąga się bardzo rzadko. Moim sprzętem osiągałem granicę 1km.

Teraz już wiecie co można, a czego nie można zobaczyć na naszym naturalnym satelicie za pomocą amatorskich teleskopów. Jako ciekawostkę podam że teleskop kosmiczny Hubbla (średnica lustra = 2,5 metra)może rejestrować na Księżycu detale nie mniejsze niż 150m.

[arek]

Jako ciekawostkę podam że teleskop kosmiczny Hubbla (średnica lustra = 2,5 metra)może rejestrować na Księżycu detale nie mniejsze niż 150m.

z twoich wcześniejszych wyliczeń wynika że 77 m

11,4 / 250= 0,0456 "

1" = 1700 m * 0,0456 = 77,5 m

czyli budowla musiałaby mieć rozmiary boiska by było cokolwiek widać , zatem nie da sie w amatorski sposób zobaczyć kopuł ,czy czegokolwiek innego .

Zatem jedyne co to mozna liczyć na dostrzeżenie rozbłysków i świateł nieznanego pochodzenia .

Jeśli zatem rozbłysk trwa 0,15 sek. to znowu ,szansa na dostrzeżenie go dla pojedyńczego obserwatora niewiele różni sie od zera .

Dzieki "observatorze" za wyjaśnienie .

[observator]

Co do teleskopu Hubbla to podałem realną rozdzielczość na zdjęciach testowych jakie uzyskano w praktyce. Rozdzielczość też jest uzależniona od wielkości piksela w kamerze i dlatego wyraża sie ją w jednostkach długości/pixel. Nie był on przeznaczony do badań Księżyca, lecz głębokiego Kosmosu. Owszem przy okazji fotografuje się planety na orbitach zewnętrznych od Marsa począwszy, ale już nie Wenus czy Merkurego, ponieważ rygorystycznie przestrzega się granicznego kąta ustawienia teleskopu w kierunku Słońca, by nie narazić delikatnej aparatury na uszkodzenia termiczne wnętrza tuby w ognisku optycznym. Amatorzy obserwują błyski na powierzchni Księżyca po uderzeniach meteorytów w obszarach nie oświetlonych Słońcem, podczas przechodzenia Ziemi przez roje meteorytowe, rejestrując to w czasie rzeczywistym za pomocą czułych kamer przemysłowych (czarno białych) podpiętych do swoich teleskopów.